Het Containermysterie

Met zachte hand laat de gemeente haar burgers afval scheiden: iedereen die niet in een flat woont heeft drie kliko's ontvangen: een grijze kliko voor plastic en metaal, een groene kliko voor groente, fruit en tuinafval, en een blauwe kliko voor papier en karton.

Hoewel vriendin Kiko het volkomen oneens is met me, vind ik kliko een woord dat de lading letterlijk en figuurlijk dekt.

Als groot fan van milieu en natuur doe ik naar hartenlust mee aan het scheiden van afval. Wie schetst mijn verbazing toen ik onlangs een groene kaart aan mijn grijze kliko zag hangen, als een niet-storen-kaart aan de buitenkant van de hotelkamerdeur, waar katers worden uitgeslapen of sexy affaires zijn gepland.

Op de kaart stond een bedankje voor het correct scheiden van afval. Nu weet ik wel dat er in mijn straat mensen wonen die dit lastig vinden (zie my way of living), maar toch voelde ik me een beetje beledigd. Het scheiden van afval is eenvoudiger dan het begrijpen van cryptocurrency, en het idee dat een vuilnisman mijn grijze kliko had geopend om tussen de stinkende, lege blikjes kattenvoer en de niet omgespoelde bamidoosjes op zoek te gaan naar anomalieën als een verdwaalde brandnetel of de krant van vorige week, vond ik een belediging van mijn natuurgerichte intelligentie.

Bovendien is de gemeente verantwoordelijk voor het ophalen van afval, niet voor het creëren van extra afval door een met groene kleurstof doordrenkte hangeractie, hoewel een blik in de straat toch nog verbazingwekkend veel rode hangers verried: "Foei! Moet beter!"

De meeste containers worden driewekelijks opgehaald. Om te weten op welke datum dat exact is, is er een afvalwijzer in het leven geroepen: men typt een postcode in, en het programmaatje wijst de dag van de maand aan waarop de kliko aan de straat kan worden gezet.

Sinds jaar en dag hebben mijn buren een andere afvalwijzer dan ik. Zij zetten hun kliko's een week eerder aan de straat dan ik. Tot vorige week heb ik mij afwisselend afgevraagd of mijn buren nou gek waren of ik. Of zij niet kunnen lezen of ik niet. Toen heb ik het via een bodemprocedure uitgezocht.

Vorige week mocht de groene container aan de straat. Ik had kilo's groente en fruit gegeten, alsmede de bamboescheuten in de voortuin een fikse scheerbeurt gegeven, dus de groene kliko stond propvol te wachten op verlossing.

Aan de overkant stond een blauwe container en ik dacht meewarig: "Ha, die moet pas volgende week!"
Dat wees de afvalwijzer immers aan. Maar de blauwe singlecontainer kreeg een vriendje. Het werd een trio. Een kwartet. En enkele uren later was het aantal blauwe containers uitgegroeid tot meer dan een dozijn, dat als een groep politieagenten op plaats delict hun pensioen stond af te wachten.
's Avonds kwam zowel de groene als de blauwe vuilniswagen. Ik stortte mij hoofdkrabbend weer op de afvalwijzer, typte mijn postcode in, en kwam tot de conclusie dat ik goed had gekeken.

Stronteigenwijs zette ik deze week de blauwe container aan de straat, en ben voor het raam gaan zitten wachten. De blauwe vuilniswagen verscheen op de vooraf voorspelde tijd aan het begin van mijn straat en leegde de bakken keurig.

Ik ben naar de afvalwijzer gegaan, en heb de postcode van mijn overburen ingevoerd, waarmee alles ineens duidelijk werd: de kliko's van de ene kant van de straat worden de ene week opgehaald, de kliko's van mijn kant van de straat de week nadien!

Dus ik loop al jaren keurig mijn afval te scheiden, en mij ondertussen zwaar te ergeren aan het verschil in klikoplaatsingsdagen tussen mijn overburen en mij, blijkt de logistiek van de gemeente al eenzelfde tijd een gotspe te zijn: in mijn straat wordt tweemaal de mankracht en tweemaal de brandstof gebruikt om dezelfde kliko op te halen!

Bovendien verwart het ook nog eens jarenlang een oplettende, afvalverantwoordelijke burger als ik.

Ik kolk van kliko.