Gekleed in de badjas deed ik de resten van de lunch in de groene kliko naast de voordeur. Kaaskorstjes, kruimels, kersenpitten en kiwischillen.
Een vrouw stapte van haar fiets, keek om, en schreeuwde.
"Godverdomme, schiet nou eens op."
Ze maakte een wegwerpgebaar naar iemand achter zich, die ik nog niet kon zien. Aan het stuur zat een fietsstoeltje met daarin een peuter.
"Hou nou godverdomme eens op met dat getreuzel," keef ze.
Een jongetje van een jaar of zes kwam aanrennen met zijn fiets in de hand. Er liepen tranen over zijn wangen. De zijkanten van zijn hoofd waren geschoren en het haar bovenop zijn hoofd was gebleekt.
"Ik dacht dat je me in de steek zou laten," huilde hij buiten adem, terwijl hij angstvallig rusteloos de ketting op zijn fiets probeerde te leggen.
"Ik zou je nooit in de steek laten, dat weet je godverdomme best," krijste ze met hese stem, en ze stapte op. Nu ik bij het tuinhekje stond, kon ik ook aan haar huid zien dat ze rookte.
Met paniek in zijn ogen keek hij haar na en begon hardhandig aan de pedalen te trekken. De ketting schoot er steeds af. Afwisselend keek hij naar zijn moeder, die zich gestaag van hem verwijderde, en zijn kapotte fiets. Spoedig zou hij weer gaan rennen. Ik opende het tuinhekje en stapte met blote voeten het asfalt op, dat ondanks het gebrek aan zon verrassend warm aanvoelde. Met een snelle beweging legde ik de ketting op de tandwielen, liftte het fietsje en draaide de pedalen.
Hij stapte op en ik duwde hem aan. Zijn moeder was al bij de volgende straat.
"Ze bedoelt het niet zo gemeen," zei ik bij het laatste zetje.
Hij ging op de pedalen staan.