Moon & Sand

Het vrijlaten van een vlinder voelt niet als een daad van god - het is moreel gezien het enige juiste. De atalanta klepperde tegen het glas en ze ging onthutst op het gordijn zitten. Hoe zij binnen was gekomen wist ik niet. Hoe zij naar buiten moest wist zij niet.

Het is niet merkwaardig dat een vlinder zich niet beseft dat zij dezelfde weg naar buiten kan vinden als die zij naar binnen is gekomen. Niet alleen zou het oneerlijk zijn een dergelijk teer diertje met zo'n geringe hersencapaciteit dezelfde eigenschappen als een mens toe te dichten - ook ik ben een aantal keer in een situatie verzeild geraakt waarvan ik niet meer wist hoe ik er in was gekomen.

In het brein van elke vlinder blijft de informatie die zij als rups heeft geleerd voor altijd zitten. De vlinder die ik vrijliet is echter een magische vlinder. Zij heeft onthouden hoe ik haar filmde, het raam opende, en haar liet gaan. Zij zwaaide mij gedag met haar voelsprietjes. Onthield de geur. Hoorde Chet Baker spelen.