Pirsig

"The place to improve the world is first in one's own heart and head and hands, and then work outward from there."

Het bericht dat Robert M. Pirsig dood was, kwam als een donderslag bij heldere hemel. De schrijver van het meest leerzame boek dat ik ooit las, "Zen and the Art of Motorcycle Maintenance", heb ik altijd als een voorloper beschouwd, een vooruitstrevend denker, een intellectueel van het zuiverste soort.
Plots was de goeroe dood.

In "Zen and the Art of Motorcycle Maintenance", heeft Pirsig gedachten onder woorden gebracht waardoor ik vat kreeg op daarop gelijkende gedachten. De flarden hersensspinsels die al jaren rondwaarden in mijn hoofd, als vliegen die ik niet in mijn web kon vangen, werden grijpbaar, bijna stoffelijk.

Pas later wist ik onder woorden te brengen wat er specifiek zo tastbaar werd, want ten tijde van het lezen van het boek kon het brein niet stoppen met het in en aan elkaar haken van alle aanschouwelijkheid.

"Zen and the Art of Motorcycle Maintenance" is voor mij met afstand het meest leerzame boek dat ik ooit las, en de op één na leerzaamste tijdseenheid in mijn leven.

Een tijd na het lezen van "Zen", besloot ik Robert Pirsig een e-mail te sturen. Pas na vele maanden kreeg ik een reactie, die mij diep heeft geraakt. Terwijl het boek eenzijdig werd verorberd, ontstond er op dat moment een menselijk, maar niet idolaat contact.

De wetenschap dat Pirsig ook in mijn era leefde, in tegenstelling tot andere groten als Brodsky, Poe en Einstein, heeft me altijd troost geboden. Pirsig heeft zonder het te weten, maar wel bij leven en voornamelijk welzijn, een breinhervorming weten te bewerkstelligen.

Nu is hij er niet meer, en dat maakt me op een vreemde manier triest. Alsof kwaliteit hervonden moet worden.

Reacties:

Nog geen reacties.

Schrijf een reactie:

Naam of iets dergelijks:

Uw onverplichte emailadres:

Reactie:

Hoeveel is 7 plus 1?