Vergeten Tas

Als groot liefhebber van de natuur en van eten, is het buitengewoon gerieflijk dat al mijn eten uit de natuur komt. Hollandse stamppot (eigen kweek), Chinese loempia (bij de Chinees op de hoek, waarvan ik de naam altijd vergeet), Franse flensjes (liefst in Parijs) - zolang het niet chemisch of synthetisch is, eet ik het op.

De paradox is dat ik alleen natuurproducten eet om juist die natuur te beschermen. Het gewas groeit wel. Overal ter wereld blijkt eten te kunnen worden verbouwd. Het soort voedsel is afhankelijk van het klimaat. Genoeg voor iedereen.

Een eerste keuze voor mijn eten maak ik al bij de verpakking. Ik houd van eten dat niet in plastic zit.

Afval gescheiden inzamelen moet altijd de norm zijn. Want de Plastic Soup is een feit. En vanwege de afschrikwekkende beelden van dode vogels door een fatale hoeveelheid plastic in hun magen, heb ik onlangs een dode stadsmeeuw ontleed, die zich gevangen had gevlogen en gestorven was in een hoog vangnet, dat de misgeschoten bal van de amateurvoetballer van de rijbaan moet houden.
In zijn meeuwenmaag kwam ik ook plastic tegen.

Overheidsbemoeienis heeft enkel waarde om schapen te kunnen drijven, maar ik was groot toejuicher van het verbod op gratis plastic tasjes. Al jaren doe ik boodschappen met een juten of katoenen of linnen tas, maar toen ik kort na de intrede van het verbod bij de Chinees op de hoek kwam (genaamd Hung Bool of zo), vroeg de dame of ik er een tasje bij wilde. Toen ik ja zei deed ze een dubbeltje bovenop de prijs.

Het effect was dat ik in de tientallen bezoekjes aan Hou Yinjing nadien, elke keer met mijn eigen tas meenam.

Tot gisteren.
Afgeleid omdat er weer een boekhandel WieDitKooptIsGek in hun winkelassortiment opneemt, vergat ik de hele tas, waar ik in het restaurant pas achter kwam.
"Wilt u een tasje?" vroeg het meisje weer keurig toen ik een maandmenu had besteld. Veel zin om heen en weer naar huis te gaan had ik niet, en het kostte maar een dubbeltje. In totaal zal de afstand iets meer dan een kilometer fietsen zijn - daar draai ik mijn hand ook niet voor om.
Omdat het druk was in Da Gongji, moest ik toch een half uur wachten, en besloot ik na al dit wikken en wegen een tas te gaan halen.
"Nee," zei ik. "Geen tasje, ik woon vlakbij, ik haal er wel eentje op."

Thuis aangekomen stond de computer nog aan. Een mailtje van een andere boekhandel, met ook al een positief bericht. En twee boekbestellingen. Tegelijkertijd vroeg ik mij af of het plastic-tasjes-verkoop-verbod effect zou hebben. Op de site van de rijksoverheid bleek dat het aantal plastic tasjes met 85% is afgenomen! Vrolijk pakte ik twee exemplaren van WieDitKooptIsGek in handen, en deed ze in een tasje om ze de volgende dag op de post te doen.

Terug naar Fei Yu, waar de dampende dimsum samen met de machtige mihoen gemoedelijk stond te popelen om door mij te worden meegenomen.

"Daar was ik weer!" zei ik.
"Ah, mooi op tijd, want het eten is klaar, mag ik het tasje?"
Kippig keek ik haar aan.
"U ging toch een tasje halen?"
"Ja," zei ik. "Maar toen gebeurden er allemaal dingen en nu zitten er boeken in."
"Wilt u een tasje?"
"Doe er maar twee."
"Da's dan twintig cent."

Met rode oortjes verliet ik het pand.

Reacties:

Nog geen reacties.

Schrijf een reactie:

Naam of iets dergelijks:

Uw onverplichte emailadres:

Reactie:

Hoeveel is 4 plus 2?