Woestijn

Ik volg het ritme van gesluierde bevelen
Doelloos dwalend door de woestijn
Op de vlakte verschijnt een kronkellijn
Mijn eigen karavaan zonder kamelen

De klanken die hun posities nooit verraadden
Kwamen van vurige tulpen in kleuren wit en zwart
Hier is geen leven, het zand schuurt eelt op mijn hart
Dat eerst met schoonheid was overladen

Er was een gouden zon die mijn ziel ontziltte
En wind die bestond bij de gratie der duinen
Nu is er niets over van die tovertuinen
Zwijg! En laat mij lijden in stilte.