OVK 2015 r6

Fokke Jonkman speelt schaak om de schoonheid. Niet om te winnen, nog minder om te verliezen. Nee, om het belang van het spel, de sport. Onze eerdere partij, enkele jaren geleden op hetzelfde Open Voorster Kampioenschap, eindigde in een puntendeling. Terwijl ik glad gewonnen stond wist hij er alles uit te persen.

De buitengewoon boeiende partij in de laatste ronde van het OVK tussen Fokke en mij was een schitterend gevecht. Ik had mij met de witte stukken enigszins voorbereid op de hoofdvariant van de Siciliaanse Draak, omdat ik weet dat dit Fokke's favoriete opening is, maar hij speelde de Draak versneld.

Het kostte wat tijd voordat ik mij de zetten herinnerde, inclusief openingsvalletjes voor zowel wit als zwart, maar achteraf bleek dat de eerste tien zetten volgens de theorie waren gespeeld.

Daarna was het hek van de dam.
Fokke gaf zijn zwartveldige loper voor paard-initiatief, ik kon alles verdedigen en tegelijkertijd druk uitoefenen. De zet Pf7 had ik totaal gemist, waardoor hij de zwartveldige loper terug kreeg, hoewel ik er ook een pion voor had kunnen offeren. Iets dat ik aux serieux overwoog.

Toen ik het prachtige Lg4 vond kreeg ik weer voordeel, maar in plaats van eerst e5 door te zetten, speelde ik Tf1, waarna Fokke doodleuk zelf e5 speelde. De hele partij bleek achteraf volgens Den Computer in evenwicht, totdat zwart Kh8? speelde en ik pardoes een kwaliteit won.

Een eenvoudige overwinning leek in de maak, maar ik miste ...Pf5! waarna de stelling remise-achtig was. Fokke wilde winnen (tuuk!), en ik offerde mijn toren voor zijn vrijpion waarbij ik als compensatie twee eigen vrijpionnen tegen een paard kreeg, met de koning afgesloten.

Het won uiteindelijk eenvoudig, zelfs in tijdnood. Even schoot het nog door mijn hoofd remise aan te bieden, omdat ik met dat resultaat al kampioen was. Stomme gedachtes: kettoggewonnen?