Het taalprincipe van vergeten vind ik buitengewoon interessant. Het vergeten van afspraken, woorden, namen, locaties - alles lijkt het menselijk brein zomaar te kunnen vergeten.
Als je bijvoorbeeld niet meer op een naam van een persoon komt, of een woord dat exact beschrijft wat je bedoelt, ben je die naam of dat woord niet echt vergeten. Je kunt je het woord of de naam op dat moment niet herinneren. En even later, als een magische verschijntruc, wel. Je was 'm nooit vergeten.
Zelf vergeet ik regelmatig afspraken van anderen. Niet dat ik de secretaresse ben van vrienden, maar als iemand mij vertelt dat hij morgen gaat squashen met een vriend en van het weekend een belafspraak heeft voor werk, maar die vriend is een groots bergbeklimmer, kan het zomaar zijn dat ik daags later aan hem vraag hoe het telefoongesprek is verlopen en of hij van het weekend nog gaat boulderen.
Dat is geenszins een kwestie van desinteresse. Ik ben soms gewoon wat verstrooid.