Strontvlieg

Normaal gesproken dood ik enkel muggen, maar de vlieg die mij steeds uit mijn concentratie haalde bij het lezen, besloot ik ook het hoekje om te helpen.

Onlangs heb ik een elektrische vliegenmepper aangeschaft - een soort tennisracket waarvan de metalen snaren, door een knopje op het handvat, elektrisch kunnen worden geladen. De meest diervriendelijke manier van insecten doden.

Met de plastic vliegenmepper waarmee mijn oma in haar tijd honderden vliegen zweepte, kon ze zittende vliegen op muren, ramen en plafonds ombrengen, maar met mijn vliegenmepper dien je de vlieg in zijn vlucht uit de lucht te jagen.

Dat klinkt als een eenvoudig klusje, omdat vliegen opvliegen als ze worden benaderd. De strontvlieg die, als een helikopter zo luid, door de woonkamer vloog, wilde daar niet aan meewerken. Ook hij vloog op, maar telkens naar de andere kant. Als een volleerd slalomspecialist ontweek hij, tot mijn steeds groter wordende frustratie, elke handige polsbeweging die ik als kleine jongen van mijn oma had afgekeken. Als de vlieg op de muur ging zitten, waste hij zelfs spottend zijn voorpootjes.

Tijger lag het tafereeltje op de bank gade te slaan. Eerder deze week was hij slachtoffer van hoon geweest, toen twee eksters spelletjes met hem speelden in de tuin. Eén voor één streken ze neer op een paar meter afstand van de kat, om bij een aanval kwetterend op te vliegen, tot het moment dat Tijger zich letterlijk op zijn zij liet vallen. Opgegeven. Het kwetteren uit de boom, waar het vogelpaar was neergestreken, leek verdacht veel op gelach. Ze poepten nog net niet op zijn kop. Gunstig voor hem, maar ook voor mij, anders had ik veel meer strontvliegen in huis gehad.

Op dezelfde manier als Tijger in het gras, liet ik me op de bank vallen. Het boek stuiterde van een kussen op het laminaat. Ik liet de vliegenmepper er naast vallen. De strontvlieg zoemde alweer door de kamer, rondom de lamp, en bij de gordijnen. Tijger lag ook weer op zijn zij, en samen volgden we de baan van de vlieg. Vanuit de gordijnen bezocht hij de tafel, en nam een kijkje bij het apparaat wat zijn ondergang had moeten worden. Met een onverwachte draai vloog hij tussen de bank en de salontafel door, voor de snorharen van Tijger, die zo snel als de bliksem zijn poot uitstak.

Tot ons beider verbazing had Tijger de strontvlieg zwaar aan de uitgeklapte middelste nagel van zijn rechter voorpoot gespietst. Hij keek er eens naar, rook er eens aan, keek mij aan, miauwde van verbazing en trots, en kwam toen naar mij toe om een bemoedigend kopje te geven.

De rest van de middag lagen we in alle rust op de bank.
Ik las mijn boek.
Tijger at snoepjes.