Op de juten mat veegde ik mijn schoenen, en zette daarna met een soepele beweging mijn voet op de kassabalie.
"Dit paar nieuw, alstublieft," zei ik, terwijl ik op de blauwe schoen wees.
Hadden ze niet meer. Uit de handel. Op. Fini, gedaan, verlopen. Dat ik maar een ander mooi paar moest zoeken. Liefst in hun winkel natuurlijk. Maar ik wilde geen ander paar.
Teleurgesteld droop ik af. Thuis zette ik subiet mijn computer aan, en struinde het internet af naar een overtallig paar. Het leidde naar de groothandel, die ik telefonisch benaderde.
"Stuurt u maar een foto per mail."
[vervolg...]