Achterlicht

Na het zware diner wandelden we in de schemering richting de binnenstad. Onderweg ontwaarden we een fiets waarvan het achterlicht nog aan stond. Iedereen kent het buitengewoon vervelende moment dat de batterij van een fietslampje leeg is geraakt, omdat je het vergeten bent uit te zetten.

Uit piƫteit met de eigenaar van deze fiets, probeerde ik het lampje uit te klikken, maar ik vond geen knopje. Mijn toegesnelde metgezel, ook al zo'n menslievend individu, las met fijngevoelige vingers, als een blinde die braille leest, het gehele lampenkapje, maar kon ook niets vinden.

Al snel trokken we de conclusie dat er waarschijnlijk geen bewegingssensor in zat - daarvoor was het immers een veel te klein lichtje. Toch moest het uit, want hoe onmenselijk zou het zijn dat de eigenaar van deze fiets straks een boete zou krijgen voor rijden-zonder-licht, doordat wij niet capabel waren een lichtje uit te maken?

Ik gaf er met de rug van mijn hand een tikje tegen aan. Het lampje bleef aan. Mijn metgezel sloeg er een paar keer op, van boven en van beneden. Ook dat had geen nut. Ik vroeg hem afstand te nemen, en met een aanloopje probeerde ik een schopje te geven, maar ik miste en raakte het spatbord, dat een beetje krom ging staan. Mijn metgezel dacht slim te zijn, door van de zijkant tegen de lamp aan te trappen, maar de bagagedrager, die afbrak, zat in de weg. Hij had zich bijna geblesseerd, maar gelukkig bleek daags later dat hij er met een schaafwondje vanaf was gekomen. Zal je maar gebeuren: probeer je de wereld een stukje beter te maken, verwond je jezelf.

Ik pompte enige malen met mijn hak, van boven naar beneden, op het lichtje. Hoewel het wiel helemaal dubbel klapte, bleef het lampje branden. Mijn metgezel pakte de fiets bij het zadel, en sloeg het achterwiel fors en met regelmaat tegen de klinkers, maar ook dat had geen nut. Het balhoofd kwam van het frame, de achtervork knakte door en brak af, en er rolde een tandwiel over de straat (dat een grappig, rikkend geluid maakte), maar het lampje bleef branden.
Wat een eigenwijs ding!

We overlegden, en kwamen tot een superoplossing:
Samen tilden we de fiets op, liepen ermee naar een belendend betonnen muurtje, en jonasten de achterzijde van de tweewieler er keer op keer tegen aan. Dat hielp! Het lampje, dat inmiddels samen met het zadel vlakbij het scheefstaande stuur zat, ging uit! Een extra voordeel: de loshangende rem- en versnellingskabels konden ook niet meer onder stroom komen te staan.

Tevreden zetten we de fiets terug op de plek waar de eigenaar hem had achtergelaten. Het zou onbehoorlijk zijn om de fiets nu plotseling ergens anders neer te zetten, dan had hij hem niet kunnen vinden.

Nog maar net weer op z'n plek, kwam er een man toegesneld.
"Hee!" riep hij. "Wat doen jullie daar?"
Vriendelijk legden wij hem uit dat wij zijn achterlichtje even hadden uitgemaakt, opdat hij geen boete zou krijgen als de batterij leeg zou zijn.

Hij keek naar zijn fiets, en stamelde wat onverstaanbare woorden.
Uit dankbaarheid natuurlijk.

"Prettige avond," zeiden wij blijmoedig in koor, en flaneerden vrolijk door richting binnenstad.
Wat is het toch fijn om mensen te helpen.

Reacties:

Er zijn 2 reacties:

Lotte schreef op 3 May, 2017:

Je hebt humor schrijver, en weet dat op meeslepende wijze over te brengen!!

Dinges schreef op 12 Apr, 2017:

Ik kan tevreden zeggen dat ik als metgezel hierbij aanwezig was en erg trots ben dat we na hard werken en goed denkwerk dat lampje hebben uitgedragen. Wat z'n we toch goede mensen.

Schrijf een reactie:

Naam of iets dergelijks:

Uw onverplichte emailadres:

Reactie:

Hoeveel is 6 minus 1?